رفیق بی کلک

من یک مادرم، با تمام سختی های مادر بودن. من یک مادرِ عاشقم، با تمام سختی های عاشق بودن. مادر بودن یعنی متعهد بودن،متعهد به کودکی که تو آرامش همیشگی اش هستی، امید ترس های کودکی اش هستی. مادر بودن برای من یک نشانه است، نشانه ی یک بلوغ فکری وعاطفی. مادر بودن برای من یک قدرت است، قدرت مسولیت پذیری.

اگرچه برخی تنها نیمه ی خالی لیوان مادر بودن را می بینند. ولی کودکم! من تمام مادری ام را در تو می بینم،تو بودی که به من قدرت تصمیم گیری بخشیدی. تو بودی که با بودنت به زندگی ام رونق دادی. خنده های معصومانه ات خستگی های روزانه ام را برد و بوسه های شبانه ات خوابم را آسوده کرد.

کودکم! دوستت دارم مثل یک رفیق بی کلک ، بدان که هر که گشت پیدا نکرد مهربان تر از مادر.

تصمیم طلایی

یک سری آدمها هستند که اگرچه تمام دنیا را بخورند اما فربه نمی شوند، ولی عده ای هم مثل من با یک لیوان آب هم رشد می کنند آن هم چه رشدی!

خلاصه که گاهی از چاق بودن یا به اصطلاح تپل دوست داشتنی بودن خسته می شوم، تصمیم میگیرم که یک رژیم طلایی والبته پیاده روی روزانه را آغاز کنم و چند روزی مصمم پیش می روم اما اما ....وقتی که فشار گرسنگی و پا درد و صد البته دیدن غذاهای چرب وخوشمزه ،نفس مرا تحت سیطره ی خود می کشانند ، من بی امان به آنها می تازم و دلی از عزا در می آورم و بعد از آن من می مانم و حسرت و پشیمانی.

 معمولا در این زمان است که تصمیم سرنوشت سازی می گیرم ، می دانید چه؟

آن تصمیم طلایی ، پوشیدن لباس های گشاد است !! و با خودم می گویم دختر! خودت را اذیت نکن هر کسی استیل خاص خودش را دارد.

پ.ن عده ای در جامعه ما نیز تلاش می کنند برای تحقق آرمانها؛برخی  از این آزمایش سربلند هستند و تعدادی هم  مانند من تسلیم نفس خویش اند و بار وبنه ی فرزندان خود را از مال مردم _ که البته به آنها چشمک می زند_می بنندند و با خود می گویند چه می شود کرد سرنوشت چنین خواسته است. خلاصه که اگر ژن های بد، مال ما را می برند، تقصیر خودشان نیست ،استیل آنهاچنین است.

لوبیای سحرآمیز

بچه که بودم گمان می کردم لوبیای سحرآمیز وجود دارد، همیشه در رویاهایم به او فکر می کردم که روزی این لوبیا را پیدا خواهم کرد و آن را خواهم کاشت و به آسمان، خانه ی غولهای ثروتمند میروم و آن مرغ تخم طلا و آن تار طلایی را با خود به زمین می آورم و مردمم را خوشحال و ثروتمند می کنم.

اما بزرگ که شدم فهمیدم آن لوبیا وجود ندارد و من نمی توانم به سرزمین غولها بروم اما فهمیدم یک سری چیزهای سحرآمیز دیگر وجود دارند که امروز که نگاهشان می کنی فردا سر به فلک می کشند، مثل قیمت اجناس، تورم، دلارو...

البته ، عده ای هم لوبیای  سحر آمیز دارند و مرغ تخم طلای خودمان را می دزدند و برای غولها می برند وما می مانیم و روزهای سخت....

حال ما معمولی ها باید چه کنیم؟ ما که نه تخم طلایی داریم و نه لوبیایی!

من فهمیده ام؛ مردمم با مال دیگران، شاد نمی شوند.

من فهمیده ام؛ مردمم با ثروت باد آورده ، بی نیاز نمی شوند.

من فهمیده ام مردمم به حمایت من نیاز دارند که موجب رونق کارشان شوم وباعث فزونی قدرت تولیدشان.

پس حمایت از تولیدملی، فقط وظیفه نیست، آرمان و آرزوی کودکی همه ی ما برای خوشبختی ملت ماست.

 

روز جوان

تقویم را که ورق بزنی، 11شعبان به یمن قدمِ گل پسرامام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع)، روز جوان نامیده شده است.

غرض از اینکه روزها را به نام و یاد کسی نام گذاری می کنند، این است که به او بگویند به یادت هستیم و به تو وآرمانها و آرزوهایت می اندیشیم.

با افتخار می گویم که من یک جوان هستم،میراث یک انقلابی سال 57 و نتیجه ی مدافعان وطن وهم دوره ی مدافعان حرم، آ ری ،من یک جوان هستم و عاشق وطن.

من جوان سال 98 هستم، جوانی که اگرچه در دوره ی جنگ وخمپاره نبوده ام ، اما در زمانی زندگی می کنم که جنگ مجازی واقتصادی برپاست. فشارهای اقتصادی، سختی معیشت، فضای مجازی، فسادمالی و....همه در جنگی نابرابر جوانی مرا تهدید می کنند.

من اگرچه جوانم، ولی پخته شده ام. اگرچه نامم را  در صف اول وطن پرستان حک نکرده اند اما حضورم را کنار سیل زده ها ثبت کرده اند، چون ما اهل عمل هستیم نه شعار.

من یک جوان هستم؛ مدافع ایران، اسلام وانقلاب. من ، همدوره ی محسن حججی هستم وتا پای جان به عهدی که با جانان بسته ام، ایستاده ام.

روزجوان یعنی به جوانان بگو که برایشان چه کردی ؟ برای ایمانشان، برای معیشت و اقتصادشان، برای ادامه ی نسل شان و....

روز جوان بر همه جوانان غیور وطنم که همیشه در صحنه بوده اند، هستند و خواهند بود، مبارک.